Badania archeologiczne przeprowadzone w latach 1967 - 1972 przez ekspedycję Pracowni Konserwacji Zabytków pod kierownictwem dr Barbary Buczek-Płachrowej stwierdziły, że prastary gród posiadał obwód 230 m a wysokośc 7m. Obiekt był otoczony wałem wzniesionym na długich legarach podtrzymywanych pionowymi słupami. Szerokość wału oszacowano na 18 m! Niestety do dzisiaj w krajobrazie Raciąża nie pozostały rzadne, nawet najdrobniejsze ślady po grodzisku.
Jak to się stało, że jeden z największych i najważniejszych grodów północnego Mazowsza znikł z powierzchni ziemi?
Od XIX wieku grodzisko zaczęło stopniowo ulegać zniwelowaniu. Ziemia i kamienie były wywożone i wykorzystywane do różnych celów przez mieszkańców Raciąża i okolic. Do końca II wojny światowej zachował się fragment wału okalającego od strony zachodniej. Teren grodziska porastała trawa, na której wypasano krowy. Sytuacja uległa pogorszeniu, gdy przez grodzisko przeprowadzono drogę bitą i wybudowano studnię głębionową w związku z instalowaną siecią wodociągową. W międzyczasie pojawiły się w okolicy magazyny i inne obiekty gospodarcze. "Gwoździem do trumny" były grabieże stanowisk archeologicznych, będących pod ochroną miilicji obywatelskiej.
